راه رفتن و دويدن با پاي برهنه بر روي سطوح نرم يا با کفش بر روي سطوح سفت؟

راه رفتن و دويدن با پاي برهنه بر روي سطوح نرم يا با کفش بر روي سطوح سفت؟

راه رفتن و دویدن یک نیاز پایه برای تمامی انسانها و ورزشکاران  است و تهیه یک سطح مناسب برای راه رفتن و دویدن امری ضروری و مهم است.

انسان ها میلیون ها سال با پای برهنه راه رفته و دویده اند، اما امروزه فرهنگ شهر نشینی تاثیر بسیار زیادی بر نحوه راه رفتن انسان ها گذاشته است. پیشرفت سریع شهر نشینی، پوشش خیابان ها و پیاده رو ها با انواع مختلف کفپوش ها و تنوع زیاد در ساخت کفش ها، انسان را به سمت پوشیدن کفش های مختلف سوق داده است.

بر خلاف تلاش تولید کنندگان بزرگ کفش در سالیان متمادی آنها هرگز نتوانستند کفشی را که باعث کاهش آسیب دیدگی و مانع تغییر شکل ساختار پا شود را تولید کنند و برخی تحقیقات نشان داده اند که پوشیدن کفش هنگام پیاده روی و دویدن نه تنها باعث تغییر شکل پاها می شوند بلکه به طور بالقوه باعث وارد آمدن آسیب های جدی به مفاصل و وارد آمدن فشار بیشتر به آنها می شود.

از این سو تحقیقات در مقایسه پیاده روی و دویدن با پای برهنه در برابر پیاده روی و دویدن با کفش نشان دادند که پیاده روی با پای برهنه بر روی شن به دلیل عدم ثبات سطح شنی باعث تقویت عضلات قسمت پایین بدن به خصوص عضلات نیام کف پایی، عضلات سرینی و عضلات چهارسر ران و در نتیجه افزایش ثبات مفاصل مچ، زانو، ران و قسمت های پایین کمر می شود که این موضوع باعث بهبود تعادل و در نتیجه کاهش آسیب دیدگی در افراد مختلف می شود. پیاده روی با پای برهنه بر روی شن موجب به کارگیری بیشتر گیرنده های عمقی بدن می شود که باعث می شود افراد آگاهی بیشتری از موقعیت بدن خود هنگام ایستادن و حرکت در فضا داشته باشند که این موضوع می تواند از بروز آسیب هایی مانند پیچ خوردگی مفاصل انتهایی بدن مانند زانو و مچ جلوگیری کند.

بررسی های فیزیولوژیکی نشان می دهد افراد هنگام راه رفتن با پای برهنه بر روی شن 2/1 الی 2/7 و هنگام دویدن بر روی شن 2/1 الی 1/6 انرژی بیشتری نسبت به دویدن روی سطح سفت با سرعت یکسان مصرف می کند که این موضوع نشان دهنده افزایش معنادار شدت تمرین هنگام راه رفتن و دویدن بر روی شن نسبت به سطح سفت است. راه رفتن و دویدن بر روی شن علاوه بر این که نیازمند انرژی مصرفی بیشتر است باعث کاهش آسیب دیدگی و درد عضلانی در طی تمرین نیز می شود.

تحقیقات صورت گرفته در این زمینه نشان داده اند راه رفتن بر روی شن درمقایسه با راه رفتن بر روی سطح سفت باعث افزایش قدرت عضلات پایین تنه، بهبود آمادگی هوازی و کنترل قامت می شود.

همچنین راه رفتن بر روی شن نسبت به سطح سفت باعث کاهش میزان چربی خون و بهبود بیشتر در قدرت و آمادگی زنان سالمند می شود. برخی تحقیقات نیز نشان دادند که راه رفتن با پای برهنه اوج فشار در مفاصل ران و زانو بیماران استئوآرتریت را به طور معناداری هنگام راه رفتن با پای برهنه کاهش می دهد (11/9 درصد) و کفش ممکن است به طور زیان باری فشار وارده بر مفاصل انتهایی بدن را افزایش دهد.

به طور خلاصه مزایای راه رفتن با پای برهنه بر روی شن:

*راه رفتن بر روی شن باعث بهبود عملکرد گیرنده های حسی و در نتیجه منجر به بهبود ثبات قامت می شود

*راه رفتن و دویدن روی شن باعث افزایش اندازه و قدرت عضلات درون کف پا می شود که منجر به بهبود قوس کف پای افراد می شود، بنابراین راه رفتن روی شن یک روش درمانی برای افراد دارای کف پای صاف می باشد

*راه رفتن بر روی شن منجر به مصرف انرژی بیشتر نسبت به سطح سفت می شود بنابراین منجر به افزایش معنادار شدت تمرین می شود و آمادگی هوازی بهبود می یابد

*راه رفتن بر روی شن باعث افزایش فلکشن زانو و ران می شود و منجر به بهبود الگوی حرکت می شود

*راه رفتن و دویدن بر روی شن نسبت به سطوح سخت و چمنی منجر به مصرف کالری بیشتری می شود و به طور معنادار سطح بزرگتری از عضلات را فعال می نماید.

*راه رفتن بر روی شن نسبت به سطح سخت فشار وارده بر مفاصل افراد دارای استئو آرتریت را کاهش می دهد.

یونس مصدق

اشتراک گذاری پست

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *